தூப்புக்காரி (சாகித்ய அகாடமி விருது பெற்றது)

                சிறு வயதில் பள்ளிக்கு செல்லும்போது  எப்போதும் எதையாவது கொறித்துக் கொண்டே செல்வது வழக்கம். அப்படி செல்லும் வழியில் ஏதோ ஒரு நாற்றம் குடலை புரட்டுவது போல் தோன்ற தின்பண்டத்தை விட்டுவிட்டு மூக்கை பொத்திக் கொள்வேன். சாலையின்  நடுவே தூர் வாரிக்கொண்டிருந்த  மக்களை பார்த்து அந்த கழிவின் நாற்றம் இந்த தூரத்திலேயே இவ்வளவு மோசமாக இருக்கிறதே, இதை எப்படித்தான் இவ்வளவு அருகில் நின்று சுத்தம் செய்கிறார்களோ என்று வியந்தபடியே வேகமாக அந்த இடத்தை விட்டு கடந்து விடுவேன். நம்மில் பலரும் இந்த கடைநிலை தொழிலாளர்களை பலமுறை கடந்து வந்திருப்போம். ஆனால் அவர்கள் வாழ்க்கை நிலை என்ன? அந்த ஜீவன்களின் மனசுக்குள் தோன்றும் அன்பு, பாசம், காதல், சோகம்  போன்ற பல உணர்வுகளையும், அவர்கள் செய்யும் தொழிலின் காரணமாய் அவர்கள் இழந்துவிட்ட பொக்கிஷங்கள் என்ன என்பதை மலையாளக் கலப்போடு கூடிய நாகர்கோவில் தமிழில் அழகுற வடித்திருக்கும் ஓர் புதினம் இது.

          ஒரு மருத்துவமனையில் துப்புரவுப் பணியாளராக பணிபுரியும் கனகம் தன் கணவனால் கைவிடப்பட்டு ஒற்றை ஆளாக தன் மகள் பூவரசியை வளர்த்து வருகிறார். தன் மகள் தன்னை போல் கழிவுகளுக்கு நடுவே நிற்காமல் அந்தஸ்தாக இருக்கவேண்டுமென நினைத்து  நன்றாக படிக்க வைக்கிறாள். பூவரசியும் தாயின் சிரமம் புரிந்து நடக்கிறாள். பூவரசிக்கு மாரி என்ற தூப்புக்காரனின் சம்பந்தத்தோடு வரும் ப்ரோக்கரை நிராகரிக்கிறாள் கனகம். அவ்வூரில் வாடகை டாக்ஸி கம்பெனி வைத்து நடத்தும் பெரிய குடும்பத்து மனோவை பூவரசிக்கு பிடித்திருக்கிறது. இருவரும் காதலிக்கின்றனர், ஒருவருக்கொருவர் சொல்லிக் கொள்ளாமலே. ஒரு சந்தர்ப்பத்தில் மனோவின் குடும்பத்தால் அவமானப்படுத்தப்பட்டு கூனிக் குறுகி உடல்நலம் குன்றிப் போகிறாள் கனகம். தாயின் உதவிக்கு மனோவை அழைக்கும் பூவரசி அவனிடம் மனதையும் உடலையும் தாரை வார்க்கிறாள். தாயின் உடல்நலம் மோசமாக, உடன் பணிபுரியும் ரோஸ்லியின் கட்டாயத்தின் பேரில் தாயின் பணிக்கு தள்ளப் படுகிறாள் பூவரசி.

                       தன்னுடைய தூப்புக்காரி அவதாரத்தை பார்த்து தன்னை மனோ வெறுத்துவிடக் கூடாது என்று ஏங்குகிறாள். ஆனால் மனோவோ தன் தந்தையின் வாக்கை தட்ட முடியாமல் வேறொரு பெண்ணை திருமணம் செய்கிறான். முன்பு கனகம் நிராகரித்த மாரி பூவரசியின் பாதுகாவலனாகிறான். தன் மகளின் காதலை நிறைவேற்ற முடியாத கனகம் இறந்து போக, நிராதரவாய் நிற்கும் பூவரசி கர்ப்பம் தரிக்கிறாள். மனோவின் அந்த குழந்தையையும், பூவரசியையும் ஏற்றுக் கொள்கிறான் மாரி. ஒரு விபத்தில் மாரியும் இறந்து போக தான் தூப்புக்காரியாய் வேலை செய்யும் மருத்துவமனையின் மூலம் தன் பெண் குழந்தையை தத்துக் கொடுக்க முடிவு செய்கிறாள்.. தன் மகள் தன்னுடைய இந்த தூப்பு பணியை செய்யாமல் நன்றாக வளர வேண்டுமென ஆசைப்படுகிறாள். அவள் ஆசை நிறைவேறியதா? பிள்ளையை பிரிந்து பூவரசியால் இருக்க முடிந்ததா என்பதை படித்து தெரிந்து கொள்ளுங்கள்.

                   

                        ஒரு மதிய வேளையில் பொழுது போகாமல் போகவே இந்த தூப்புக்காரி புத்தகம் வாசிக்க தொடங்கினேன். ஆனால் வாசிக்க தொடங்கிய சில பக்கங்களிலேயே எழுத்தாளர் மலர்வதியின் வசீகரிக்கும் எழுத்தாலும், பொட்டில் அறைந்தாற் போல் சொல்ல வந்த விஷயத்தை தெளிவாக சொல்லிய விதத்திலும் ஈர்க்கப்பட்டு ஒரே மூச்சில் படித்துவிட்டு தான் புத்தகத்தை கீழே வைத்தேன். மலர்வதி அவர்களுக்கு இது இரண்டாவது  நாவல் தான்  என்பதை மனம் நம்ப மறுக்கிறது. வட்டார மொழியின் ஆளுமை, வாசகர்களின் ஆர்வத்தை கட்டிப் போடும் எழுத்து நடை இப்படி ஒவ்வொன்றிலும் அனுபவ எழுத்தாளரின் முத்திரை தெரிகிறது. இந்த கதைக்கு சாகித்ய அகாடமி கிடைத்ததில் ஆச்சர்யம் ஏதுமில்லை. கதைக்கு இடையிடையே இவர் எழுதியிருக்கும் சிறுசிறு கவிதைகளும் அழகான கிரீடத்தில் வைத்த வைரக்கல் போன்றிருந்தது.

                         மலம் அள்ளுதல், சாக்கடை துப்புரவு, மருத்துவமனை கழிவுகள் அகற்றுதல் போன்றவற்றை எல்லாம் இதுவரை அருவருப்பாய் பார்த்திருப்போம். அந்த தொழிலாளர்களையும் நமக்கு சமமாக எண்ண மறுத்திருப்போம். அவர்கள் செய்யும் இந்த தூப்புப் பணிதான் நம்மையும் நம் சுற்றுப் புறத்தையும் சுத்தமாக வைக்கிறது என்பதை இந்த நாவல் நமக்கு உணர்த்துகிறது. நமக்கு சரிசமமாய் நடத்த மனம் ஒப்பாவிட்டாலும் அவர்களை இழிந்து பேசாமலாவது இருக்கலாமே!! என்று சில சாதி வெறியர்கள் கன்னத்தில் அறைந்து சொல்வது போல் இருந்தது. எழுத்தாளர் மலர்வதியின் பார்வையில் கதையில் வரும் எல்லா கதாபாத்திரங்களும் நல்லவர்களே.. சூழ்நிலையால் கட்டுண்டு சில நேரம் தவறிழைப்பது போன்று சித்தரித்திருக்கும் அழகை நான் ரசித்தது போலவே நீங்களும் படித்து மகிழுங்கள்!

*******************